เมื่อลูกทำผิด ไม่ควรให้ท้ายลูก ไม่ปกป้องลูกในทางที่ผิด

ร้อยทั้งร้อยคุณพ่อคุณแม่ทุกคนก็ต้องการให้ลูกเป็นเด็กดี มีเพื่อนรัก ไปไหนมาไหนก็มีแต่ผู้ใหญ่เอ็นดู แต่ด้วยความที่เป็นเด็ก บางครั้งก็อาจมีบ้างที่เผลอไปแกล้งเพื่อน พูดจาไม่ดีกับคนอื่น หรือตีคนอื่น ซึ่งบางครอบครัวก็ยอมรับและแก้ไขพฤติกรรมลูก แต่ก็มีบางครอบครัวที่พยายามมองข้าม เข้าข้าง ปกป้อง หรือมองว่าก็เป็นแค่เด็ก ๆ เขาเล่นกันเป็นเรื่องเล็กน้อย เมื่อพฤติกรรมเหล่านี้ไม่ได้รับการแก้ไข อาจส่งผลให้เกิดเป็นปัญหาตามมาได้ในอนาคตนะคะ

สิ่งที่ควรทำ เมื่อลูกทำผิด

ทันทีที่คุณพ่อคุณแม่ทราบว่าลูกของตัวเองทำผิด ให้เริ่มทำตามนี้ค่ะ

ขั้นที่ 1 : หายใจลึก ๆ ตั้งสติ

ขั้นแรกให้คุณพ่อคุณตั้งสติก่อน อย่าเพิ่งตัดสินอะไรทันที แต่คุณพ่อคุณแม่ควรรับฟังเรื่องราวต่าง ๆ จากลูก และคนอื่น ๆ ในเหตุการณ์ เพื่อนำมาวิเคราะห์และพิจารณาอย่างยุติธรรม และที่สำคัญ เพื่อให้ลูกรับรู้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณพ่อคุณแม่ยังรับฟังเขาอย่างใจเย็นได้เสมอ และไตร่ตรองมาดีแล้ว จึงพิจารณาทำโทษหรือสอนเขา เพื่อให้เขาได้รับผิดชอบต่อการกระทำของตนเอง

ขั้นที่ 2 : ไม่ใช้อารมณ์ในการทำโทษเด็ก

การทำโทษหรือจะลงโทษลูก คุณพ่อคุณแม่ไม่ควรใช้อารมณ์หรือการกระทำที่รุนแรง อาทิ การทุบตี หรือการต่อว่าอย่างรุนแรงด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย จริงอยู่การลงโทษลูกจะทำให้ลูกหยุดพฤติกรรมนั้นทันที หรือหยุดทำพฤติกรรมไม่นั้นเมื่ออยู่ต่อหน้าเรา แต่จะทำทันทีเช่นกันเมื่ออยู่ลับหลังเรา (แอบทำเมื่อสบโอกาส) ที่สำคัญ ลูก ๆ จะเลียนแบบพฤติกรรมความรุนแรงของคุณพ่อคุณแม่ไปทำกับคนอื่นที่มีอำนาจน้อยกว่าได้

สิ่งที่ควรทำ คือ

ขั้นที่ 3 : คุณพ่อคุณแม่ควรทบทวนสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น

หลังจากที่คุณพ่อคุณแม่ทำมาแล้ว 2 ขั้น มาในขั้นนี้ให้คุณพ่อคุณแม่ทำดังนี้ค่ะ

มีเวลาคุณภาพให้ลูกอย่างเพียงพอหรือไม่

ไม่ใช่ว่าอยู่กับลูกตลอดเวลา แต่คุณพ่อคุณแม่ก็อยู่กับหน้าจอตลอดเวลาเหมือนกัน ไม่มีเวลาทำกิจกรรมที่สร้างสรรค์กับลูกเลย

ครอบครัวได้ตั้งกติกา หรือจัดตารางเวลาไว้อย่างชัดเจนหรือเปล่า

หากครอบครัวไม่มีกติกา หรือกฎเกณฑ์ให้ลูกได้ปฏิบัติ เมื่อโตขึ้นมาเขาจะรับกับกติกาของสังคมไม่ได้ ควบคุมตัวเองไม่ได้ ซึ่งจะกลายเป็นเด็กที่เอาแต่ใจได้

มีใครให้ท้ายเด็กที่บ้านหรือเปล่า

ข้อนี้จะทำให้เด็กย่ามใจว่า “ไม่ว่าฉันจะทำผิดอะไร ก็มีคนคอยช่วยแน่นอน” เพราะฉะนั้นเด็กก็จะยังคงทำพฤติกรรมที่ไม่ดีต่อไป

คุณพ่อคุณแม่เป็นต้นแบบที่ดีแล้วหรือยัง

เพราะลูกจะเลียนแบบพฤติกรรมของคุณพ่อคุณแม่ค่ะ เลียนแบบแม้กระทั่งความคิด

ขั้นที่ 4 : เมื่อลูกทำผิด ไม่ได้แปลว่าลูกเป็นเด็กไม่ดี

เพียงแต่สิ่งไม่ดีที่เขาแสดงออกมานั้นคือ “พฤติกรรม” ต่างหากค่ะ ไม่ใช่ “ตัวตน” ของลูก คุณพ่อคุณแม่บางคนรักลูกมากซะจนต้องออกมาปกป้องลูกทันทีเมื่อลูกทำผิด ไม่เชื่อว่าลูกตัวเองทำผิด “ไม่จริง ลูกฉันไม่ได้ทำอย่างนั้นแน่นอน ลูกฉันเป็นเด็กดี” ซึ่งความจริงแล้ว แทนที่จะช่วยแก้ไขพฤติกรรมลูก ให้ลูกได้เรียนรู้ว่าทำผิดตรงไหน และปรับเปลี่ยนพฤติกรรมที่ไม่ดีนั้น แต่สิ่งที่คุณพ่อคุณแม่ทำจะทำให้ลูกคิดว่า…

“ฉันเป็นคนดี ฉันทำอะไรก็ไม่ผิดหรอก เพราะฉะนั้นฉันจึงไม่มีอะไรที่จะต้องปรับปรุงตัว เด็กคนอื่นต่างหากที่ต้องปรับปรุงตัว”

…และท้ายสุดลูกก็จะเป็นเด็กที่ตั้งตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล ทำอะไรก็ถูกไปหมด ไม่มีอะไรที่ผิดพลาด

ในวันนี้ วันที่ลูกยังเล็ก ในวันที่เรายังสอนเขาได้ ความผิดแม้จะดูเบาบาง และเป็นเรื่องเล็กน้อยในสายตาคุณพ่อคุณแม่ แต่มันคือ โอกาสที่จะสอนให้ลูกได้เรียนรู้ในสิ่งที่ถูกต้อง ในสิ่งที่สังคมยอมรับ เพราะถ้าหากคุณพ่อคุณแม่ไม่ขัดเกลาลูกเสียตั้งแต่วันนี้ เมื่อเขาโตขึ้น “สังคมจะขัดเกลาเขาเอง” ซึ่งอาจมีความรุนแรงมากกว่านี้ก็ได้ค่ะ